Toch nog steeds gelukkig getrouwd

Het is 31 oktober 1991, onze trouwdag. De weersvoorspelling geeft aan dat het een mooie zonnige, wel frisse, herfstdag gaat worden. Rond negen uur begeef ik mij richting de kapper om mijn haar in het bruidskapsel te krijgen. Naast mij zit een bejaarde dame van negentig die mij enthousiast vertelt over de nieuwe tweede liefde van haar leven waarmee ze onlangs is getrouwd. Prachtig om haar zo te zien en haar lieve levensverhaal te horen. Tijdens ons gesprek is de kapster druk bezig met mijn haar en als ze klaar is kijk ik in de spiegel…. En ik vind het niet mooi…. Naar mijn mening is mijn kapsel één grote pluizige haardos geworden met een wit versierseltje erin. Een paar weken geleden een permanentje laten zetten maar de gewenste krullen zijn erg weerbarstig deze dag. Tijd om het opnieuw te doen is er niet en ik ben net 24, redelijk groen en durf er ook niets over te zeggen. Gefrustreerd verlaat ik de kapperszaak met het voornemen om thuis gelijk mijn hoofd onder de kraan te stoppen en zelf mijn kapsel opnieuw te doen…

Bij thuiskomst blijkt de make up specialiste er al te zijn. We zitten krap in de tijd dus helaas mijn kapsel blijft wat het is. Twee weken geleden heb ik een proef make up laten doen en de schoonheidsspecialiste laat me weten dat ze de verkeerde make up tas mee heeft en dus niet de afgesproken kleuren kan gebruiken. Zo ook niet de mooie kleur nagellak… Help! Wordt het zo’n dag? Ja! Het wordt zo’n dag…

Wanneer ik klaar ben en mijn bruidsjurk aan heb ga ik naar beneden en zit de woonkamer al vol met familie en getuigen, gezellig aan de soep met broodjes. De moeders vinden het geen goed idee dat ik soep neem. Stel je voor dat ik knoei op die mooie witte jurk. Dat zou toch zonde zijn. Dus ik mag een kadetje met kaas. Dat is volgens de dames wel veilig. Van mijn moeder ontvang ik als cadeautje een paar mooie oorbellen. Echt prachtig. Ik vergeet ze alleen in te doen… en de volgende dag raakt er één oorbel zoek. Maar dat is een ander verhaal.

Inmiddels zijn de fotograaf en onze chauffeur gearriveerd en gaan Frank en ik samen met de twee bruidskindertjes in de trouwauto richting landgoed Beeckestijn te Velzen voor de bruidsrapportage. De fotograaf wil ook graag bij de grote fontein een foto maken. Ik moet van hem steeds een stapje verder achteruit en op een gegeven moment voel ik geen grond meer onder mijn voet… maar Frank zijn arm om mij heen om me op te vangen… ik lig zowaar bijna met jurk en al in de vijver… het zal je gebeuren! Verder vind de fotograaf het een leuk plaatje geven als we rennend op de foto gaan. Hierbij verlies ik de zool van een hak van mijn schoenen en loop ik de rest van de dag op ongelijke hoogte.

Onze trouwauto is een oude Chevrolet cabrio en natuurlijk moeten er foto’s met het dak open worden gemaakt. De auto is prachtig maar zo oud dat het dak niet weer dicht wil op de terugweg. Ik ben inmiddels verkleumd en Frank zit voorin de klem van het dak vast te houden en de bruidskindertjes bij mij op de achterbank, maar de chauffeur rijdt met een slakkengang terug naar huis. Uiteindelijk komen we een uur te laat bij het trouwkerkje in Jisp. In die tijd nog zonder telefoons zijn we net op tijd. De trouwambtenaar staat op het punt om naar huis te gaan in de veronderstelling dat we niet meer zouden komen. Eenmaal de trap op naar de trouwzaal blijkt dat oma de trap niet op kan.. ze loopt slecht en wij hebben er totaal geen rekening mee gehouden of ze de trap wel op zou kunnen. Oma heeft de gehele huwelijksceremonie in de auto gezeten… arm mens.

De trouwambtenaar houdt een toespraak waar niks van klopt. Frank en ik kijken elkaar af en toe aan met een blik van heeft ze het wel over ons? Maar het is ook gênant om haar steeds te verbeteren dus laten we het maar zo. Gelukkig heeft ze onze namen goed als ze de trouweed uitspreekt! Inmiddels verga ik van de honger en volgt de rit naar het restaurant, ik wilde graag mijn familie, die van ver komt, een stukje mooi Westzaan laten zien. Dus rijden we in stoet door het pittoreske Westzaan. Maar inmiddels is het donker en spitsuur dus niemand ziet iets van de omgeving en duurt het weer heel lang. Na het heerlijke eten en feest die avond worden we door een stretch limousine thuis gebracht. Dat ding blijkt veel te groot en te lang om bij ons de straat in te kunnen. Na veel steekwerk in de bochten worden we voor ons huis afgezet en draagt Frank mij over de voordeur drempel. Onze trouwdag is voorbij. De dag van ons leven! Gelukkig is de huwelijksnacht wel memorabel!